Keeshond

Keeshond

Kraj pochodzenia: Niemcy

Data publikacji obowiązującego wzorca: 05.03.1998

Użytkowanie: pies pilnujący i towarzyski

Klasyfikacja FCI: grupa 5 – szpice i psy ras pierwotnych, sekcja 4 – szpice europejskie.
Bez prób pracy.

Krótki rys historyczny: Szpice niemieckie są potomkami psa torfowego epoki kamiennej Canis familiaris palustris Ruthimeyer oraz późniejszego „szpica z okresu domów na palach” i najstarszą rasą psów Europy Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach nie niemieckojęzycznych szpice wilcze nazywane są Keeshond, a szpice miniaturowe Pomeranian.

Wrażenie ogólne: Szpice ujmują piękną okrywą włosową, sterczącą dzięki obfitemu pod­szerstkowi. Szczególną uwagę zwraca obfita, grzywiasta kryza wokół szyi i puszysty ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z żywymi oczyma i małe, spiczaste, blisko siebie osadzone uszy nadają szpicowi charakterystyczny dla niego zuchwały wygląd.

Ważne proporcje: Stosunek wysokości w kłębie do długości psa wynosi 1:1.

Zachowanie i charakter: Szpic niemiecki jest zawsze czujny, żwawy, niezwykle przywiązany do swojego właściciela. Jest bardzo pojętny i łatwy do wychowania. Nieuf­ność w stosunku do obcych i brak instynktu myśliwskiego predysponują go do roli idealnego stróża domu i podwórka. Nie jest ani bojaźliwy, ani agresywny. Jego zasadnicze cechy to niewrażliwość na warunki klimatyczne, masywność i długowieczność.

Głowa: Mózgoczaszka średniej wielkości, oglądana od góry najszersza w części tylnej i zwęża się klinowato aż do czubka nosa. Stop średnio zaznaczony, wyraźny, ale nie urwany.
Trzewioczaszka: Nos okrągły, mały, czysto czarny; ciemnobrązowy u wszystkich szpiców brunatnych.
Kufa niezbyt długa, ani gruba (toporna), ani zbyt spiczasta, w dobrej proporcji do mózgoczaszki (u szpiców wilczych – keeshond, szpiców dużych i średnich ok. 2 : 3, u szpiców małych i miniaturowych -Pomeranian ok. 2:4. Wargi nie opadające, przylegające ciasno nie tworzą fałd w kącikach fafli. U szpiców wszelkich maści czarnopigmentowane, ale u brunatnych brązowe.
Szczęki/zęby: Szczęki normalnie rozwinięte, z pełnym zgryzem nożyco­wym z 42 zębami zgodnie ze wzorem zębowym. Górny rząd sieka­czy sięga poza dolny bez szczeliny, a zęby w szczęce ustawione są pionowo. U małych i miniaturowych szpiców (pomeranian) tolero­wany jest nieznaczny ubytek przedtrzonowców. U wszystkich szpiców dopuszczalny jest zgryz cęgowy.
Policzki łagodnie zaokrąglone, nie wystające.
Oczy średniej wielkości, migdałowate, ustawione nieco ukośnie, ciemne. Powieki ciemnopigmentowane, u wszystkich szpiców brunatnych ciemnobrązowe.
Uszy małe, ustawione stosunkowo blisko siebie, osadzone wysoko, trójkątne; noszone zawsze pionowo ze sztywnymi czubkami.

Szyja: średniej długości, osadzona szeroko na łopatkach, lekko wysklepiona na karku, bez podgardla, okryta grzywiastym kołnierzem włosów.

Tułów: Linia górna profilu zaczyna się na czubku pionowo noszonych, sterczących uszu i łagodnym łukiem przechodzi w krótki, prosty grzbiet. Sylwetkę zaokrągla puszysty, powiewający ogon, pokrywający częściowo grzbiet.
Kłąb/grzbiet: Wysoki kłąb przechodzi nieznacznie w krótkie, proste, silne plecy.
Lędźwie krótkie, szerokie i silne.
Zad szeroki, krótki, nie opadający.
Klatka piersiowa głęboka, dobrze wysklepiona, przedpiersie dobrze rozwinięte.
Dolna linia profilu i brzuch: Klatka piersiowa sięgająca daleko, brzuch tylko średnio podciągnięty.
Ogon wysoko osadzony, średniej długości, przy nasadzie zwinięty w górę i do przodu, ciasno przylegający do grzbietu, bardzo puszyście owłosiony. Dopuszczalna jest podwójna pętla na końcu ogona.

Kończyny:
Kończyny przednie
proste, raczej szeroko ustawione.
Łopatki dobrze umięśnione i ciasno połączone z klatką piersiową; długie, ustawione skośnie do tyłu. Niemal tak samo długie ramię tworzy z łopatką kąt ok. 90°.
Łokcie silne, przylegające do klatki piersiowej, nie skręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Przedramię średniej długości, w stosunku do tułowia krępe i niemal proste, a bokach dobrze owłosione.
Śródręcze silne, średniej długości, ustawione pod kątem ok. 90° do prostopadłej.
Stopy przednie możliwie małe, okrągłe, z dobrze do siebie przylegającymi i wysklepionymi palcami, tzw. stopy kocie. Pazury i poduszki stóp czarne, u szpiców brązowych ciemnobrązowe.
Kończyny tylne bardzo silnie umięśnione i do stawu skokowego w bujnych portkach. Ustawione prosto i równolegle.
Udo/podudzie mniej więcej równej długości.
Kolano silne, tylko umiarkowanie kątowane, w ruchu nie skręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Śródstopie średniej długości, bardzo silne i ustawione prostopadle do ziemi.
Stopy tylne możliwie małe, okrągłe, z dobrze do siebie przylegającymi i wysklepionymi palcami, tzw. stopy kocie i z mocnymi poduszkami. Pazury i poduszki możliwie ciemne.

Chód: Szpice niemieckie poruszają się prosto, płynnie, sprężyście, z dobrym odbiciem. Skóra przylega ciasno do ciała, nie tworzy fałd.

Okrywa włosowa: Włos Szpice niemieckie mają podwójną okrywę włosową: długie, proste, sterczące włosy okrywowe i krótki, gęsty, waciasty podszerstek. Głowa, uszy, przody kończyn i stopy mają włos krótki i gęsty (aksa­mitny), reszta ciała pokryta jest długim, bujnym włosem; włos nie jest falisty, ani kędzierzawy, ani kudłaty, na grzbiecie nie ma przedziałka. Szyję i łopatki pokrywa gęsta grzywa. Kończyny przednie z tyłu z obfitymi frędzlami, kończyny tylne od zadu do stawu skokowego ubrane w obszerne portki, ogon puszysty.

Umaszczenie:
a) szpic wilczy – keeshond: szary,
b) szpic duży: czarny, brązowy, biały,
c) szpic średni: czarny, brązowy, biały, pomarańczowy, szary, także innej maści,
d) szpic mały: czarny, brązowy, biały, pomarańczowy, szary, innej maści
e) szpic miniaturowy – pomeranian: czarny, brązowy, biały, pomarańczowy, szary, innej maści.
Szpic czarny: u czarno umaszczonego szpica zarówno podszerstek jak i skóra muszą być ciemno zabarwione, a maść psa musi być lakowo czarna, bez bieli lub innych znamion.
Szpic brunatny (brązowy) winien być równomiernie ciemnobrązowo ubarwiony.
Szpic biały ma mieć włos czysto biały, bez jakichkolwiek żółtawych nalotów, występujących szczególnie często na uszach.
Szpic pomarańczowy ma być maści równomiernie jednolitej w średnim odcieniu barwy.
Szpic szary (keeshond): srebrno-szary z czarnymi czubkami włosów. Kufa i uszy ciemno umaszczone; wokół oczu wyraźny rysunek z deli­katnej, czarnej linii, biegnący ukośnie od zewnętrznego kąta oka do nasady ucha oraz z linii kreskowanych i cieniowań tworzących krótkie, lecz wyraziste brwi. Jasna grzywa i pierścień łopatek; koń­czyny przednie i tylne srebrno-szare bez czarnych znamion poniżej łokcia czy kolana, z wyjątkiem lekkiego kreskowania nad palcami, czubek ogona czarny, spód ogona i portki jasnosrebrno-szare.
Szpice innej maści: pod określeniem różnej maści znajdują się wszystkie odcienie, jak kremowy, kremowo-sable, pomarańczowo-sable, czarny podpalany i psy srokate. Srokate muszą mieć barwę zasa­dniczą białą; czarne, brązowe, szare i pomarańczowe plamy muszą być rozrzucone po całym ciele.

Wielkość i waga: Wysokość w kłębie:
a) szpic wilczy (keeshond) 49 cm ± 6 cm,
b) szpic duży 46 cm ± 4 cm,
c) szpic średni 34 cm ± 4 cm,
d) szpic mały 26 cm ± 3 cm,
e) szpic miniaturowy 20 cm ± 2 cm.
(osobniki poniżej 18 cm są niepożądane