Kot syjamski

Kot syjamski

Miejsce pochodzenia Tajlandia
Początki rasy    początek XVII w.
Inna nazwa    królewski kot syjamski
Waga    2,5-5,5 kg
Długość życia    15-17 lat
Charakter    ekstrawertyczny i    bardzo głośny

Pierwsze koty syjamskie miały bardzo często skręcone ogony i zezowate oczy. Legenda mówi, że pewnego razu jeden z kotów został wysłany, aby odnaleźć zaginiony puchar. Kiedy znalazł cenną czarę, ścisnął ją tak mocno ogonem, że został już na zawsze skręcony, i zacisnął oczy z taką siłą, że pozostały zezowate.

Należy do najbardziej popularnych i rozpoznawalnych ras. Elegancki kot syjamski pochodzi z Tajlandii, gdzie czczony był na dworze królewskim. Opisany na kartach Księgi poezji o kotach, napisanej pomiędzy 1358 a 1767 r., w okresie Ajutthaja według tajskich historii. Koty te często uznawane były za święte i używano ich jako strażników w buddyjskich świątyniach. Są symbolem szczęścia – otrzymanie kota syjamskiego w podarunku to wielki honor. Jednak kto został przyłapany na kradzieży jednego z królewskich kotów, od tego szczęście natychmiast się odwracało, gdyż takie przestępstwo karane było bezwzględnie śmiercią.

Koty syjamskie przywieziono do Wielkiej Brytanii w połowie XIX w. Ich przedstawiciel został po raz pierwszy zaprezentowany w Pałacu Kryształowym na pokazie w 1871 r. Jednak wbrew dzisiejszej popularności w tamtych czasach rasa nie została dobrze przyjęta. Debiutanta opisano jako „koszmarnego” kota, o „brzydkim i odstraszającym” wyglądzie.

W dzisiejszych czasach panuje tendencja do hodowli bardziej smukłych, dobrze ukształtowanych syjamczyków. Właśnie taki typ kota jest faworyzowany w kręgach hodowców, ale istnieje grupa zapaleńców, którzy nadal wolą koty o nieco cięższej, tradycyjnej budowie.

Gdyby wskazać tylko jedną cechę, dla której koty syjamskie są tak popularne, z pewnością byłyby to ich zdolności głosowe. Jeżeli szukasz spokojnego i introwertycznego zwierzęcia, lepiej wybierz inną rasę! Koty te są bardzo towarzyskie i ekstrawertyczne, muszą wciąż mieć jakieś zajęcie. Syjamczyki źle znoszą samotność i są najbardziej szczęśliwe, mogąc dzielić czas ze swoim właścicielem.