Owczarek holenderski
WYGLĄD OGÓLNY: Pies średniej wielkości, średniej wagi, o dobrych proporcjach, znacznym umięśnieniu, mocnej zharmonizowanej budowie, o inteligentnym wyglądzie i żywym temperamencie.
USPOSOBIENIE/CHARAKTER: Pies uczuciowy, posłuszny, łatwy w prowadzeniu, czujny, bardzo wierny, i godny zaufania, niewymagający, bardzo witalny, stróżujący, aktywny i utalentowany, o prawdziwie pasterskim temperamencie.
WIELKOŚĆ : Długość ciała przekracza wysokość w kłębie w stosunku jak 10 : 9. Wzrost: psy 57-62 cm, suki 55-60 cm.
ODMIANY: Stosownie do rodzaju szaty rozróżnia się odmianę:
*a: krótkowłosą
*b: długowłosą
*c: szorstkowłosą
RUCH – CHÓD : Płynny, żwawy, spontaniczny. Wykrok ani posuw nie powinny być ani ograniczone, ani zbyt płynne, ani zbyt daleko sięgające.
WAŻNE PROPORCJE :
Głowa: w dobrych proporcjach w stosunku do tułowia, raczej dłuższa niż masywniejsza, sucha i bez zmarszczek. Kufa nieznacznie dłuższa od trzewioczaszki, która powinna być płaska. Linia górna kufy jest prosta i równoległa do linii czoła. Płytki przełom czołowy. Wargi przylegające. U odmiany szorstkowłosej głowa wydaje się być bardziej kwadratowa, lecz jest to tylko złudzenie.
Uszy: raczej mniejsze niż większe. Gdy pies czuwa noszone są bardziej do przodu, wysoko osadzone, niegdy nie zaokrąglone.
Oczy: ciemne, średniej wielkości, kształtu migdałowego, osadzone nieco skośnie, nie okrągłe ani nie wyłupiaste.
Nos: zawsze czarny.
Zęby: mocne i regularne. Zgryz nożycowy, t.j. przy zamkniętym pysku siekacze szczęki górnej ciasno nachodzą na siekacze szczęki dolnej.
Szyja: nie powinna być zbyt krótka. Jest sucha, t.j. bez podgardla i łagodnie przechodząca w linię grzbietu.
Tułów: zwarty, nieznaczne wysklepienie żeber. Klatka głęboka lecz nie wąska. Mostek przechodzący płynnie w linię dolną. Grzbiet krótki, prosty i mocny. Lędźwia zwarte, nie długie ani nie wąskie. Zad nie może być krótki ani zbyt opadający.
Kończyny przednie: mocne, dobrze umięśnione o mocnej kości. Ogólnie proste, lecz z dostatecznie ugiętym śródręczem. Mocno pochylone łopatki leżą blisko przy żebrach. Ramię znacznej długości.
Kończyny tylne: mocne i dobrze umięśnione o solidnej kości, tworzące normalny kąt w stawie kolanowym; zatem udo nie jest nadmiernie wychylone od pionu. W stawie skokowym pożądany jest kąt umiarkowany, tak aby śródstopie znajdowało się prostopadle poniżej krzyża.
Stopy: palce znacznie wysklepione; ciasno związane, a w związku z czym należy unikać stopy długiej. Pazury czarne; elastyczne, ciemne poduszki.
Ogon: w spoczynku ogon powinien wisieć prosto lub być łagodnie zakrzywiony, sięgając do stępu. W akcji noszony wdzięcznie do góry, nigdy skręcony, ani opadający na boki.
